مصاحبه با خانم دکتر آریا دخت قیومی

ما در اینجا هستیم که مصاحبه با خانم دکتر قیومی که در زمینه روانشناسی بالینی هستن رو داشته باشیم. علت این مصاحبه درخواست مراجعه کنندگان ایشان از ما بود و دوست داشتن با قهرمان زندگی خود خانم دکتر آریا دخت قیومی بیشتر آشنا شوند.

مصاحبه را با سوال اول شروع میکنیم:

خانم دکتر آریا دخت قیومی لطفا یک معرفی کوتاه از خودتان داشته باشید.

با سلام و احترام اینجانب آریادخت قیومی بیدهندی دارای مدارک کارشناسی و کارشناسی ارشد در رشته روان شناسی بالینی و همچنین کارشناسی ارشد و دکترا در رشته تربیتی و همچنین دارای لیسانس مترجمی زبان انگلیسی هستم . از سال 1390 فعالیت حرفه ای خود را به عنوان دبیر کیفیت بخشی ، مدرس و مشاور خانواده در دبیرستان آغاز کردم . از سال 1396 به مدت یک سال به صورت داوطلبانه در مرکز چترا) وابسته به بهزیستی ( به عنوان مشاور و روان شناس فعالیت نمودم .همچنین در کلینیک های روانشناسی متعددی مشغول به کار بوده ام و در حال حاضر نیز به عنوان روانکاو به فعالیت خود ادامه میدهم . در طول فعالیتم در مرکز چترا ، توانستم با ارایه مشاوره های موفق و موثر لوح تقدیر دریافت کنم . عالوه بر تجربیات ذکر شده ، مفتخرم که به عنوان عضوی از یک تیم روان شناسی بین المللی ، در پروژه های حمایتی از زنان آسیب دیده اللخصوص در رابطه با خیانت در رابطه و یا خشونت خانگی و مشکالت اقتصادی مشارکت داشته ام ، در این راستا با ارایه خدمات مشاوره ای و روان درمانی ، تلاش نموده ایم تا زمینه های توانمند سازی و ارتقاء کیفیت زندگی این عزیزان را فراهم آوریم

چه عواملی باعث شد که روانشناسی را به عنوان حرفه خود انتخاب کنید و چه سالی؟

باید عرض کنم که انتخاب روانشناسی برای من، انتخابی از سرِ عقل صرف نبود، بلکه ندایی از اعماق قلبم بود. گویی درونم، پژواکِ رنجها و شادیهای انسانها را میشنید و مرا به سویِ این مسیرِ پر فراز و نشیب هدایت میکرد. همیشه مجذوبِ معمایِ پیچیدهی ذهنِ انسان بودهام. برایم، ذهنِ انسان، دریایی عمیق و پر رمز و راز است که هر موجِ آن، داستانی از رنج، امید، عشق و ترس را در خود پنهان کرده است. میخواستم غواصی باشم در این دریایِ بیکران، تا بتوانم مرواریدهایِ پنهانِ درونِ انسانها را کشف کنم و به آنها کمک کنم تا با امواجِ سهمگینِ زندگی، مقابله کنند . سال 1390 ،سالی بود که رسماً قدم در این دریایِ پرتلاطم گذاشتم. از آن زمان، هر روز با اشتیاقی سوزان، به جستجو و کاوش در اعماقِ ذهنِ انسانها ادامه میدهم. زیرا میدانم که هر انسانی، داستانی منحصر به فرد دارد و من، میخواهم در روایتِ این داستانها، نقشی هرچند کوچک، ایفا کنم. میخواهم چراغی باشم در تاریکیِ ذهنِ انسانها، تا آنها بتوانند مسیرِ خود را پیدا کنند و به ساحلِ آرامش برسند

از نظر شما در 5 سال گذشته بیشترین مشکلی که جامعه روان ایران با آن روبرو بود چه چیزی بود؟
(لطفا آن را کامل توضیح دهید و بگویید شما چه راه کاری برای آن انجام داده اید)

در پنج سال گذشته، جامعه روانشناسی کشورم ایران با چالشهای متعددی روبرو بوده است، اما به نظر من، مهمترین چالش، عدم دسترسی عادالنه به خدمات روانشناسی است. این مسئله، نه فقط یک نابرابری اجتماعی، بلکه یک بحران انسانی است که ریشه در ساختارهای اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی ما دارد. از منظر علمی، سالمت روان، زیربنای سالمت کلی جامعه است. زمانی که افراد از خدمات روانشناسی محروم میشوند، نه تنها رنج و درد فردی افزایش مییابد، بلکه عملکرد اجتماعی، اقتصادی و حتی زیستی آنها نیز تحت تاثیر قرار میگیرد. این مسئله، به طور مستقیم، بر شاخص های توسعه انسانی، مانند امید به زندگی، بهره وری و مشارکت اجتماعی، اثر منفی میگذارد. از منظر انسانی، هر فرد، صرف نظر از وضعیت مالی و اجتماعی، حق دارد از خدمات روانشناسی بهرهمند شود. محروم کردن افراد از این حق، نه تنها نقض کرامت انسانی، بلکه نوعی بیعدالتی سیستماتیک است که میتواند به تشدید نابرابریها و ایجاد .شکافهای عمیقتر در جامعه منجر شود برای حل این مشکل، نیاز به رویکردی چندوجهی داریم که هم جنبه های علمی و هم جنبههای انسانی را در نظر بگیرد.

توسعه خدمات روانشناسی مبتنی بر شواهد:(تلاش برای ارائه خدمات روانشناسی با کیفیت بالا و مبتنی بر آخرین یافته های علمی.)

استفاده از فناوریهای نوین در ارائه خدمات روانشناسی:(تلاش برای دسترسی آسانتر و مقرون به صرفه تر به خدمات روانشناسی.)

افزایش آگاهی عمومی در مورد اهمیت سالمت روان:(تلاش برای تغییر نگرش جامعه نسبت به سلامت روان و کاهش انگ اجتماعی.)

توسعه سیاستهای حمایتی برای دسترسی عادالنه به خدمات روانشناسی:( تلاش برای ایجاد سازوکارهایی که دسترسی به خدمات روانشناسی را برای همه افراد، به ویژه گروههای آسیب پذیر، تضمین کند.)

من، به عنوان یک روانکاو، متعهد هستم که در حد توان خود، برای حل این مشکل تالش کنم. من، معتقدم که روانشناسی، نه فقط یک حرفه، بلکه یک رسالت انسانی است. رسالتی برای کمک به انسانها برای رسیدن به آرامش، رضایت و شکوفایی روانشناسی، پلی است بین انسانها و آرامش درونیشان. ما، به عنوان روانشناسان، وظیفه داریم این پل را برای همه افراد، صرف نظر از وضعیت مالی و اجتماعی، قابل دسترس کنیم.

خانم دکتر قیومی چه کتاب هایی تا به الان نوشتید؟

کتاب های ترجمه شده ی من عبارتنند از:

کتاب برنامه ریزی درسی در توسعه کتاب ایده آموزش عالی تالیف رونالد بارنت
کتاب درس هایی که در مسیر معنادار زندگی آموختم تالیف گیسل کارولین بوندشن

کتاب های تالیفی :

نسل مضطرب و نگران

در حال حاضر هم کتابی در دست دارم در حیطه روانکاوی

طبق تحقیقات سال 2025 و 2024 استرس و اضطراب در بین زنان شایع است؛ چه راهکارهایی برای مدیریت آن پیشنهاد میکنید؟

از منظر روانکاوی، استرس و اضطراب در زنان ریشه در تعارضات ناخودآگاه، الگوهای ارتباطی ناسالم و تجربه های آسیبزای دوران کودکی دارد. فشارهای اجتماعی و فرهنگی، تنها عوامل سطحی هستند که این تعارضات عمیق را فعال میکنند زنان اغلب با تعارضات ناخودآگاه مربوط به نقشهای جنسیتی، انتظارات اجتماعی و سرکوب احساسات مواجه هستند تعارض بین خواسته های فردی و انتظارات بیرونی، میتواند منجر به احساس گناه، شرم و اضطراب شود. الگوهای ارتباطی ناسالم در خانواده و روابط عاطفی، میتواند منجر به احساس ناامنی، عدم اعتماد و اضطراب شود تجربه های طرد شدن، انتقاد و بی توجهی، میتواند احساس بیکفایتی و اضطراب را در زنان تشدید کند تجربههای آسیبزای دوران کودکی، مانند خشونت، آزار و سوء استفاده، میتواند تأثیرات مخربی بر سالمت روان زنان داشته باشد. این تجربه ها میتواند منجر به اختلال استرس پس از سانحه، افسردگی و اضطراب مزمن شود. برای مدیریت استرس و اضطراب در زنان، نیاز به رویکردی جامع و عمیق داریم که هم جنبه های آگاهانه و هم جنبههای ناخودآگاه را در نظر بگیرد. زنان باید با کمک یک روانکاو، به بررسی الگوهای فکری و رفتاری خود بپردازند و ریشه تعارضات ناخودآگاه خود را شناسایی کنند. تحلیل رؤیاها، خاطرات و الگوهای ارتباطی، میتواند به درک عمیق تر از ناخودآگاه کمک کند. زنان باید با کمک یک درمانگر، الگوهای ارتباطی ناسالم خود را شناسایی و بازسازی کنند. تجربه های آسیبزای دوران کودکی خود را پردازش کنند و با آموزش مهارت های ارتباطی مؤثر، میتوانند به بهبود روابط عاطفی و کاهش اضطراب کمک کنند .زنان باید یاد بگیرند که خودشان را با تمام نقاط قوت و ضعفشان بپذیرند و با خودشان مهربان باشند .تمرینهای خودشفقت ورزی، میتواند به کاهش احساس گناه، شرم و اضطراب کمک کند. ایجاد فضاهای امن برای زنان که در آن بتوانند بدون قضاوت احساسات خود را بیان کنند در کنار راهکارهای روانشناختی، تغییر سبک زندگی و استفاده از تکنیکهای آرامسازی نیز میتواند مفید باشد. مراجعه به درمانگر متخصص در حوزه زنان و مسائل مرتبط با آن هم ضروری است

ممنون از اینکه وقت گذاشتید در انتها لطفا یک آرزو برای سالمت روان جامعه کنید.

از ژرفای هستی، از آنجایی که رویاها و زخمها در هم تنیده اند، آرزویی را برای جامعهمان نجوا میکنم؛ آرزویی که نه فقط برای رهایی از درد، که برای شکوفایی جانهایمان است ای کاش روزی برسد که هر فرد، چونان گُلی که به سوی نور سر میکشد، به یگانگی درونی خویش دست یابد. نه بر اساس جنسیت، نژاد یا جایگاه، بلکه بر اساس آن گوهر بیهمتایی که در درون هر یک به ودیعه نهاده شده آرزو دارم هر یک از ما، شهامتِ روبرو شدن با سایه های خود را داشته باشیم؛ آن بخشهای تاریک و ناشناختهای که اغلب از آنها میگریزیم، اما با پذیرش و درکشان، به تمامیت میرسیم. ای کاش بتوانیم زخمهای دیرین را که از نسلی به نسل دیگر منتقل شدهاند، التیام بخشیم و زنجیرهای تکرار را بگسلیم. ای کاش جامعه، بستری امن و پذیرا باشد، همچون آغوش مادری مهربان، که در آن هر فرد بتواند بی هیچ قید و شرطی، خود را ابراز کند. نه برای جلب توجه یا تأیید، بلکه .برای تجربه اصیل بودن و رها شدن از نقابها. آرزو دارم روزی را ببینم که در آن، ارتباط، نه تبادل کلمات که تبادل جانها باشد. هرگاه که با دیگری سخن میگوییم، نه فقط گوشهایمان، که قلبهایمان نیز شنوا باشند و در پسِ واژه ها، اشتیاق ها، دردها و آرزوهای نهفته را دریابیم. ای کاش جمعی باشیم که در آن، رنج، طرد نشود. هر فرد بتواند در لحظات اندوه، خشم یا ترس، پناهگاهی امن بیابد و بداند که تنها نیست و این درد، بخشی از تجربه مشترک انسانی است. آرزو دارم روانکاوی، نه به عنوان ابزاری برای درمان بیماری، که به عنوان راهی برای خودشناسی و کمال یابی، در دسترس همگان باشد. هر کس بتواند در هر مرحله از زندگی، از این سفرِ اکتشاف درونی بهره مند شود و با گنجینه های پنهان وجودش آشنا گردد و در نهایت، آرزوی من برای جامعه، نه شادمانیِ سطحی و گذرا، که سرورِ عمیق و پایداری است که از یگانگی با خویشتن، پیوند با دیگران و معنایابی در هستی برمیخیزد. این آرزو، نه یک آرمان دوردست، که دعوتی است به یک دگردیسی جمعی؛ سفری به سوی جهانی که در آن هر جان، ارزشمند، شنیده شده و رها باشد.